Po jakim czasie można malować gładź? Ile schnie i kiedy przejść do malowania

Wielu z nas, stając w obliczu prac remontowych, zadaje sobie to fundamentalne pytanie: po jakim czasie można malować gładź? Wydawać by się mogło, że wystarczy poczekać, aż powierzchnia będzie sucha w dotyku, ale diabeł tkwi w szczegółach i cierpliwość bywa tu cenniejsza niż złoto. Zbyt pochopne działanie może zniweczyć cały wysiłek, pozostawiając na ścianie nieestetyczne niespodzianki. Krótko rzecz ujmując, kluczową odpowiedzią jest przestrzegać czasu podanego przez producenta na opakowaniu, co zazwyczaj oznacza minimum 12 godzin, choć warto poczekać minimum 24 godziny dla pewności i optymalnego efektu.

Analizując różne zalecenia i praktyki, można zauważyć pewien wspólny mianownik, choć szczegóły potrafią się różnić. Standardowe wskazówki producentów często oscylują wokół wartości granicznych, zapewniając bezpieczeństwo, ale optymalne warunki przyspieszają lub spowalniają proces. Poniżej przedstawiamy zestawienie typowych zaleceń i wpływu środowiska.

Te dane rzucają nieco światła na to, dlaczego pytanie o czas schnięcia nie ma jednej, magicznej liczby, pasującej do każdego przypadku. To skomplikowany taniec chemii materiału z fizyką otoczenia. Nawet najprostsza gładź gipsowa wymaga odpowiednich warunków, aby w pełni związać i oddać wilgoć. Ignorowanie tych zmiennych to proszenie się o problemy.

Świat budownictwa i remontów pełen jest niuansów, a prawidłowe schnięcie gładzi jest jednym z tych kluczowych momentów. To jak dobry start w biegu maratońskim – decyduje o ostatecznym wyniku. Cierpliwość w tym etapie procentuje idealnie gładką powierzchnią, gotową przyjąć farbę bez przykrych niespodzianek w postaci pęcherzy czy nierówności.

Czynniki wpływające na czas schnięcia gładzi

Decydując się na malowanie gładzi, stajemy w obliczu zmiennej, która ma w sobie więcej niż tylko czekanie: czas schnięcia. Nie jest to jedynie zegar odmierzający godziny, ale złożony proces, na który wpływa szereg czynników. Niczym w alchemii, mieszanka idealnej temperatury, wilgotności i przepływu powietrza tworzy warunki do prawidłowego wyschnięcia. Wiedza o tym, co przyspiesza, a co spowalnia, jest absolutnie kluczowa dla sukcesu malarskiego.

Głównymi winowajcami lub sprzymierzeńcami w procesie schnięcia gładzi są temperatura i wilgotność powietrza w pomieszczeniu. Gładź gipsowa, czy też szpachla polimerowa, oddaje wodę w procesie parowania, co jest ściśle związane z punktem rosy i zawartością pary wodnej w otoczeniu. Jeśli powietrze jest już nasycone wilgocią, gładź po prostu nie ma gdzie jej oddać, a proces schnięcia w praktyce zatrzymuje się lub drastycznie zwalnia.

Optymalne warunki do schnięcia to zazwyczaj temperatura pokojowa, czyli w przedziale od 18 do 25 stopni Celsjusza, przy wilgotności powietrza nieprzekraczającej 60-65%. Pomyśl o upalnym, parnym lecie – jak wtedy schnie pranie na zewnątrz? Powoli, prawda? Z gładzią jest dokładnie tak samo – wysoka wilgotność potrafi przedłużyć ten proces o dni, a nawet tygodnie w skrajnych przypadkach.

Temperatura też gra rolę, ale nie zawsze im wyżej, tym lepiej. Zbyt wysoka temperatura, szczególnie w połączeniu z niską wilgotnością, może prowadzić do zbyt szybkiego odparowania wody z powierzchni, powodując tworzenie się naskórka. To zjawisko zamyka wilgoć w głębszych warstwach gładzi, co skutkuje pozornym schnięciem na zewnątrz, podczas gdy w środku materiał pozostaje wilgotny i kruchy. Malowanie na taką powierzchnię to bilet do katastrofy malarskiej.

Istotny jest również ruch powietrza, ale tu trzeba działać z głową. Delikatna cyrkulacja, na przykład poprzez uchylone okno w innym pomieszczeniu lub użycie wentylatora skierowanego w bok (nie bezpośrednio na ścianę), pomaga usuwać nasycone wilgocią powietrze znad świeżej gładzi. Pamiętaj, że to nie jest suszenie wiatrakiem, a raczej wentylacja. Natomiast silne przeciągi są wręcz niewskazane. Mogą one doprowadzić do wspomnianego zbyt szybkiego wysychania wierzchniej warstwy i pękania.

Grubość nałożonej warstwy gładzi to kolejny, często niedoceniany element układanki. Każdy milimetr więcej to dodatkowa porcja wody do odparowania. Grubsze warstwy (powyżej 2-3 mm) zawsze będą schły dłużej niż cienkie. Czasem lepiej nałożyć dwie cienkie warstwy, pozwalając każdej dobrze wyschnąć, niż jedną grubą w nadziei, że pójdzie szybciej. "Poczekać aż wyschnie" nabiera nowego znaczenia, gdy warstwa ma centymetr grubości.

Rodzaj użytej gładzi również ma fundamentalne znaczenie dla czasu schnięcia. Gładzie gipsowe wiążą wodę chemicznie i fizycznie, schnąc przez odparowanie. Gładzie polimerowe schną głównie przez odparowanie wody. Szybkość tych procesów jest różna w zależności od składu chemicznego produktu. Dlatego właśnie tak ważne jest przestrzeganie czasu podanego przez producenta na opakowaniu konkretnego produktu.

Przykładowo, gładź bazowa, nakładana grubiej, może potrzebować znacznie więcej czasu niż cienkowarstwowa gładź finiszowa. Czasem, nawet w idealnych warunkach, gładź bazowa potrzebuje 2-3 dni na pełne wyschnięcie i utwardzenie, podczas gdy gładź finiszowa może być gotowa już po 24 godzinach. To zależy od specyfikacji produktu i warunków zewnętrznych. Rzadko kiedy uda się ją pomalować po minimum 12 godzin. Zazwyczaj potrzeba co najmniej dwukrotnie więcej czasu, aby mieć pewność, że cała wilgoć odparowała.

Dodatkowe czynniki, takie jak chłonność podłoża czy wilgotność w konstrukcji ściany, mogą także wpływać na proces schnięcia. Bardzo chłonne podłoże początkowo szybko "wyciągnie" wodę z gładzi, ale może też oddać ją później. Wilgotne ściany, np. po zalaniu czy z problemami z izolacją, to w ogóle osobny temat – nakładanie na nie gładzi i farby jest z góry skazane na porażkę, dopóki źródło problemu nie zostanie usunięte.

Błędy popełniane podczas aplikacji również potrafią namieszać. Zbyt duża ilość wody dodana do sypkiej gładzi gipsowej wydłuży czas schnięcia. Niewłaściwe wymieszanie produktu może skutkować nierównomiernym schnięciem. Nawet narzędzia i technika nakładania mają drobny, ale mierzalny wpływ – pozostawienie widocznych "grzebieni" czy zagłębień może sprawić, że grubsze partie w tych miejscach będą schły dłużej.

Czas schnięcia nie jest stałą wartością podaną w magicznym kalendarzu, ale dynamicznym procesem. To trochę jak gotowanie skomplikowanego dania – trzeba uwzględnić temperaturę piekarnika, wilgotność, rodzaj składników i wielkość porcji. Prawidłowa ocena tych czynników pozwala oszacować realny czas potrzebny do osiągnięcia pożądanej gotowości powierzchni do dalszych prac.

Nie bez znaczenia jest również jakość samego produktu. Różni producenci stosują różne formuły, które mogą wpływać na szybkość schnięcia i wiązania materiału. Gładź gipsowa o szybszym wiązaniu może pozornie być sucha wcześniej, ale czy jest w pełni utwardzona? Gładź polimerowa o wolniejszym odparowywaniu wody może wydawać się mokra dłużej, ale po pełnym wyschnięciu oferować wyjątkową twardość i gładkość. Zaufanie do renomowanych marek i przestrzeganie czasu podanego przez producenta na opakowaniu jest tu najlepszą polisą ubezpieczeniową.

Klimatyzacja czy ogrzewanie również zmieniają warunki w pomieszczeniu, wpływając na wilgotność i temperaturę. Klimatyzacja często osusza powietrze, co może przyspieszać schnięcie. Ogrzewanie może mieć różny wpływ w zależności od jego typu – centralne ogrzewanie wysusza powietrze, ale elektryczne grzejniki konwekcyjne mogą wpływać inaczej. Ważne, by warunki były stabilne i mieściły się w zalecanym zakresie.

Właściwe przygotowanie podłoża przed nałożeniem gładzi, w tym jego odpowiednie zagruntowanie (o czym więcej później), ma także wpływ. Podłoże o ujednoliconej chłonności sprawia, że gładź oddaje wilgoć w sposób bardziej równomierny, co przekłada się na stabilniejsze i przewidywalne schnięcie. Zbyt chłonne lub zbyt gładkie podłoże bez gruntu może powodować problemy zarówno z aplikacją, jak i schnięciem. Wszystko jest ze sobą powiązane w tym skomplikowanym procesie budowlanym.

Jak rozpoznać, że gładź jest gotowa do malowania?

Dochodzimy do sedna sprawy – jak mieć pewność, że to już? Pytanie, po jakim czasie można malować gładź, jest tylko częścią równania. Druga, równie ważna część, to umiejętność *ocenienia* faktycznego stanu gładzi, niezależnie od liczby godzin, które upłynęły. Czy powierzchnia jest naprawdę gotowa, czy tylko udaje? To jak rozmowa z dorastającym dzieckiem – możesz zapytać "skończyłeś odrabiać lekcje?", ale musisz sprawdzić, czy odpowiedź "tak" faktycznie odpowiada rzeczywistości. Ignorowanie sygnałów wysyłanych przez ścianę może prowadzić do spektakularnych błędów. Musimy wiedzieć, jak rozpoznać, że gładź jest gotowa do malowania, opierając się na czymś więcej niż tylko optymizmie.

Najbardziej oczywistym i pierwszym sygnałem jest zmiana koloru. Świeża gładź jest zazwyczaj ciemniejsza i wygląda na mokrą. W miarę schnięcia, jej kolor staje się jaśniejszy, bardziej jednolity i matowy. Jeśli widzisz jeszcze ciemniejsze, wilgotne plamy, zwłaszcza w narożnikach, przy oknach czy w miejscach, gdzie warstwa była grubsza – gładź nie jest jeszcze gotowa. Pełne, jednolite rozjaśnienie całej powierzchni to pierwszy zielony sygnał. Zazwyczaj dzieje się to nie wcześniej niż po minimum 12 godzinach, a często znacznie później.

Drugim, kluczowym testem jest dotyk. Sucha gładź powinna być twarda, bez żadnych miękkich, plastycznych miejsc. Dotknij powierzchni dłonią – jeśli czujesz chłód lub wilgoć, schnięcie jeszcze trwa. Gładź w pełni sucha i utwardzona będzie miała temperaturę pokojową i będzie sprawiać wrażenie twardej, sztywnej powierzchni. Możesz spróbować delikatnie zarysować niewidoczną część gładzi paznokciem – na gotowej powierzchni nie powinno to powodować wgłębień czy kruszenia materiału. Upewnij się, że testujesz nie tylko wierzch, ale również masz intuicyjne poczucie co do całej grubości warstwy.

Chociaż minimum 12 godzin to dolna granica absolutnego bezpieczeństwa dla niektórych szybkoschnących produktów w idealnych warunkach, praktyka pokazuje, że warto poczekać minimum 24 godziny. Czas ten pozwala wilgoci w pełni odparować nie tylko z powierzchni, ale i z głębszych partii materiału. Pamiętaj, że producent podaje czas w standardowych warunkach, a te w twoim pomieszczeniu mogą być inne. Szczególnie w pomieszczeniach o słabej wentylacji lub podwyższonej wilgotności ten czas może się znacząco wydłużyć.

Niektórzy bardziej doświadczeni fachowcy używają higrometrów do materiałów budowlanych. To małe urządzenia, które mierzą zawartość wilgoci w ścianie. Odczyty powinny być zgodne z zaleceniami producenta gładzi lub farby (często poniżej 5-8% wilgotności). Choć zakup takiego urządzenia to inwestycja, dla dużych projektów lub w warunkach, gdzie czas schnięcia jest krytyczny lub trudny do oszacowania na oko, może okazać się niezwykle pomocny. To jak posiadanie termometru do sprawdzania gotowości mięsa – daje pewność, że osiągnęliśmy odpowiedni stan.

Często lekceważonym sygnałem jest chłonność powierzchni. Sucha gładź jest chłonna – będzie "piła" grunt. Ale zbyt wcześnie malowana, wilgotna gładź będzie albo niechłonna wcale (woda się skrapla), albo chłonna nierównomiernie. Test kropelki wody (delikatnie upuść kroplę na powierzchnię – powinna się wchłonąć w ciągu kilku/kilkunastu sekund, a nie stać na powierzchni) może dać pewne pojęcie o chłonności, ale nie jest to 100% pewny wskaźnik pełnego wyschnięcia w głębi.

Warto także przyjrzeć się powierzchni pod kątem braku rys skurczowych. Pojawiają się one, gdy wierzchnia warstwa wysycha zbyt szybko w stosunku do głębszych. Jeśli mimo upływu minimum 24 godziny dostrzeżesz drobne pęknięcia, może to świadczyć o niewłaściwym schnięciu lub błędach w aplikacji, a malowanie ich tylko podkreśli. Pełne wyschnięcie to stabilizacja struktury gładzi.

Historia z placu budowy: kiedyś ekipa położyła gładź w starym, słabo wietrzonym budynku. Minęły standardowe 24 godziny, powierzchnia wyglądała na suchą. Inwestor naciskał, by zacząć malować. Postanowiono zrobić szybki test dotykiem i faktycznie – gładź w większości miejsc była twarda, ale w rejonie pod parapetami i w dolnych częściach ścian wciąż czuć było lekki chłód. Dodatkowe 48 godzin wietrzenia (bez przeciągów, tylko umiarkowany przepływ powietrza) sprawiło, że ściana stała się jednolita w dotyku. Ten dodatkowy czas uratował efekt końcowy i oszczędził ekipie reklamacji i poprawek.

Producent zawsze podaje minimalny czas schnięcia, który jest punktem wyjścia. To instrukcja obsługi dla naszego materiału i powinniśmy przestrzegać czasu podanego przez producenta na opakowaniu. Ignorowanie go to hazard. Ten czas uwzględnia zazwyczaj optymalne warunki temperaturowo-wilgotnościowe. Nasze realne warunki często od nich odbiegają, dlatego ten czas należy traktować jako absolutne minimum. Lepiej warto poczekać minimum 24 godziny niż malować za wcześnie.

Ryzyko związane z malowaniem niewyschniętej gładzi jest znaczące. Farba, zwłaszcza lateksowa czy akrylowa, tworzy na powierzchni pewną powłokę, która może "zamknąć" wilgoć wewnątrz gładzi. Skutkuje to dłuższym schnięciem, utratą twardości gładzi, a w skrajnych przypadkach puchnięciem farby, jej łuszczeniem, powstawaniem pęcherzy, a nawet rozwojem pleśni i grzybów pod powłoką malarską. Naprawa takich uszkodzeń to często skrobanie, ponowne szpachlowanie, gruntowanie i malowanie – koszmar każdego remontującego.

Zanim chwycisz za wałek i puszkę z farbą, poświęć kilka minut na rzetelną ocenę stanu gładzi. Sprawdź kolor, dotknij powierzchnię, pomyśl o warunkach panujących w pomieszczeniu, odwołaj się do zaleceń producenta i zastosuj zasadę "lepiej poczekać chwilę dłużej". Ta drobna inwestycja czasu przed malowaniem opłaci się spokojem ducha i trwałością wymalowanej powierzchni. Pamiętaj, że nawet jeśli minęło minimum 24 godziny, to nie jest automatyczna zgoda na malowanie, jeśli warunki były trudne. Czas to jeden z wielu wskaźników, ale nie jedyny decydujący.

W procesie remontowym, gdzie każdy krok ma znaczenie, ten etap jest jak suszenie cementu w fundamencie – wymaga odpowiedniego czasu, by wszystko osiadło na swoim miejscu i było gotowe do przyjęcia dalszych obciążeń. Malowanie to "obciążenie" dla gładzi w sensie chemicznym i fizycznym. Jeśli podstawa nie jest stabilna, cała nadbudowa ucierpi. Dlatego właśnie warto poczekać minimum 24 godziny, a czasem i dłużej, upewniając się, że ściana faktycznie oddycha już pełną piersią suchości.

Rozpoznanie gotowości gładzi do malowania to trochę sztuka, a trochę nauka. Im więcej gładzi położyłeś i malowałeś, tym lepiej wyczuwasz ten moment. Dla osób początkujących, trzymanie się zaleceń producenta, uważne obserwacje i cierpliwość są najlepszymi doradcami. Nie pozwól, aby presja czasu popsuła efekt tygodni pracy nad przygotowaniem powierzchni. Gładka, idealnie sucha ściana jest tego warta, a pomalowana za wcześnie, wilgotna powierzchnia, to otwarta prośba o problemy w przyszłości, niczym niedosuszone pranie schowane do szafy.

Gruntowanie gładzi: Obowiązkowy etap przed nałożeniem farby

Po upewnieniu się, że gładź jest idealnie sucha – nie tylko w dotyku, ale i w głębi struktury – mogłoby się wydawać, że droga do nałożenia upragnionej farby jest już prosta. Nic bardziej mylnego! W drodze do perfekcyjnie pomalowanej ściany, tuż przed chwyceniem za wałek z farbą, czeka nas jeszcze jeden, absolutnie kluczowy krok. To gruntowanie gładzi: obowiązkowy etap przed nałożeniem farby. Jest to punkt, którego pominięcie można porównać do budowania domu bez fundamentów – pozornie działa na początku, ale długofalowo prowadzi do kłopotów. Nawet najlepsza farba nie uratuje sytuacji, jeśli pod nią nie będzie właściwego przygotowania.

Dlaczego gruntowanie jest tak ważne, zwłaszcza na świeżej gładzi? Świeża gładź, szczególnie ta gipsowa, jest materiałem o dość dużej chłonności. Jeśli naniesiemy farbę bezpośrednio na taką powierzchnię, gładź będzie chłonąć spoiwo z farby jak gąbka wodę. Skutek? Farba straci swoje właściwości kryjące i tworzenia jednolitej powłoki. Pigmenty zostaną częściowo wchłonięte nierównomiernie w strukturę gładzi, co objawi się plamami, smugami i przebarwieniami na gotowej powierzchni. Efekt będzie daleki od oczekiwanego, a często trzeba będzie nakładać znacznie więcej warstw farby, by uzyskać akceptowalny wygląd.

Podstawowym zadaniem gruntu jest ujednolicenie i zmniejszenie chłonności podłoża. Tworzy on cienką, przezroczystą lub lekko zabarwioną warstwę na powierzchni gładzi, która zamyka jej pory. Dzięki temu, gdy nałożymy farbę, jej spoiwo pozostaje tam, gdzie powinno – w farbie – zapewniając prawidłowe krycie i równe, jednorodne wykończenie. To niczym nałożenie bazy pod makijaż – pomaga kosmetykom lepiej się rozprowadzić, trzymać się skóry i wyglądać równo.

Przed malowaniem trzeba nanieść na ścianę grunt, który pełni również inną, równie ważną funkcję – wzmacnia powierzchniowo podłoże i poprawia przyczepność farby. Gładź, mimo że po wyschnięciu twarda, na powierzchni może mieć drobne, luźne cząstki lub pył, pozostały po szlifowaniu. Grunt wnika w te zewnętrzne warstwy, wiążąc je ze sobą i z resztą podłoża. Zapewnia solidną bazę, do której farba może mocno przyczepić się, minimalizując ryzyko łuszczenia się czy odspajania w przyszłości. Gruntowana powierzchnia jest stabilniejsza i bardziej wytrzymała.

Rodzaj użytego gruntu powinien być dopasowany do typu gładzi i rodzaju planowanej farby. Najczęściej stosowane są grunty akrylowe. Są uniwersalne, szybkoschnące i skuteczne na większości gładzi gipsowych i polimerowych. Do bardzo chłonnych podłoży lub w sytuacji, gdy gładź jest krucha lub sypiąca się, stosuje się grunty głęboko penetrujące. Te ostatnie wnikają głębiej w strukturę materiału, silniej go wzmacniając. Zawsze należy pamiętać, że przed malowaniem trzeba nanieść na ścianę grunt o odpowiednich właściwościach, zalecany przez producenta gładzi lub farby.

Gruntowanie to proces, który sam w sobie wymaga przestrzegania pewnych zasad. Grunt nanosi się zazwyczaj wałkiem lub pędzlem, równomiernie pokrywając całą powierzchnię. Nie należy tworzyć zacieków ani nanosić zbyt grubej warstwy. Ważne, by stosować się do zaleceń producenta co do rozcieńczenia produktu (jeśli jest to koncentrat) i czasu schnięcia gruntu. Zazwyczaj grunt schnie znacznie szybciej niż gładź – często wystarczy od 2 do 4 godzin, ale znowu – sprawdź etykietę. Malowanie na niewyschnięty grunt jest błędem, podobnie jak malowanie na niewyschniętą gładź.

Gruntowanie gładzi: obowiązkowy etap przed nałożeniem farby ma za zadanie zapobiec nadmiernemu wchłanianiu farby przez ścianę. Dzięki temu pierwsza warstwa farby nie "znika" w podłożu, a skutecznie kryje już przy pierwszej aplikacji. To przekłada się na mniejsze zużycie farby – często wystarczą dwie warstwy zamiast trzech czy czterech – co jest wymierną oszczędnością zarówno czasu, jak i pieniędzy. Pomyśl o tym jak o oszczędzaniu paliwa – prawidłowa "eksploatacja" samochodu kosztuje mniej. Prawidłowe gruntowanie to ekonomiczna eksploatacja farby.

W idealnym świecie, po wyschnięciu gruntu, powierzchnia powinna być lekko satynowa w dotyku, pozbawiona sypkich cząstek i mieć ujednolicony kolor. Jeśli po zagruntowaniu zauważysz miejsca, które wciąż chłoną nierównomiernie lub wydają się matowe i pyliste, może być konieczne nałożenie drugiej warstwy gruntu w tych partiach. To rzadkie na dobrze położonej i wyszlifowanej gładzi, ale zdarza się np. na starych, problematycznych podłożach. Precyzyjne wykonanie tego etapu jest kluczem do zapewnienia równego krycia przez farbę nawierzchniową.

Studium przypadku: ekipa remontowa gruntowała tylko część ściany, myśląc, że reszta "jakoś pójdzie". W efekcie, pomalowana ściana miała wyraźne plamy – tam, gdzie grunt był, kolor był intensywny i jednolity, tam, gdzie go zabrakło, farba była bledsza, smużyła i trzeba było nałożyć dodatkowe warstwy farby, co i tak nie dało idealnego efektu jednolitości. Lekcja kosztowała materiały i czas. Nigdy nie pomijajmy gruntowania na całej powierzchni. To nie tylko estetyka, ale i trwałość. Zapewnia równe krycie od lewej do prawej krawędzi ściany.

Cena dobrego gruntu stanowi niewielki ułamek kosztu całego remontu w porównaniu do farby czy gładzi. Przykładowo, wiadro gruntu o pojemności 5 litrów, które wystarcza na około 50-70 metrów kwadratowych (w zależności od chłonności podłoża i produktu), może kosztować w przedziale 30-80 złotych. To naprawdę niska cena za pewność, że droższa farba nawierzchniowa zadziała tak, jak powinna i wyda swoje spoiwo na powierzchni, nie w głębi ściany.

Niektórzy producenci farb oferują farby "zintegrowane z gruntem" lub farby podkładowe. Mogą one być alternatywą, ale zazwyczaj ich działanie gruntujące jest słabsze niż dedykowanego gruntu. Są to rozwiązania typu "2 w 1", które czasem oznaczają "ani ryba, ani mięso". W przypadku świeżej gładzi, o dużej chłonności i wymagającej stabilizacji powierzchni, zaleca się użycie klasycznego gruntu. Chyba że producent farby wyraźnie rekomenduje swoje rozwiązanie jako wystarczające dla *nowej gładzi*. Zawsze czytaj etykiety obu produktów – gładzi, którą położyłeś i farby, którą chcesz użyć.

Podsumowując, gruntowanie nie jest fanaberią producentów chemii budowlanej, lecz techniczną koniecznością, która wpływa na trwałość, estetykę i ekonomikę malowania. Pamiętaj, że przed malowaniem trzeba nanieść na ścianę grunt. To etap, który kosztuje niewiele czasu i pieniędzy w stosunku do korzyści, jakie przynosi. To ten ostatni szlif, który przygotowuje płótno (ścianę) na przyjęcie dzieła sztuki (farby), zapewni równe krycie i intensywność koloru. Pominięcie go to droga na skróty prowadząca w ślepy zaułek problemów. Dbając o każdy z tych kroków – właściwe schnięcie, sprawdzenie gotowości i prawidłowe gruntowanie – masz pewność, że finalny efekt malowania będzie tym, o czym marzyłeś.